Poezja biała - KoRbala20

Pragnę przedstawić wam mój ostatni wiersz

pod jej sztandarem

zastygła pomiędzy wielkimi imperiami
samotnie stojąca bezwstydnie dzielona

jej dzieci za nią na ramie bagnet
dumna mając je pod własnym sztandarem

modlitwa cichutko zabrzmiała
gdy ulicami krew potokami się lała

nie zlękły się orlęta lwowskie
choć ich zegary się zatrzymały

na groby ojców ciała synów
słały się niejednokrotnie

w nich nigdy nadzieja nie gasła
w sercach do końca iskrzyła się wiara

matka dumnie niebo nad nimi rozpostarła
posmutniała ziemią utulając ich malutkie ciała


data: 02/04/2010 J.A.B