Rozdział pierwszy

Stwierdziłam, że poddam rozdział pierwszy publicznej chłoście. Oceńcie, a jeśli będą błędy, ładnie proszę mi te wytknąć ^^".

Pustułka usiadła na grubej gałęzi i przechyliła nieco głowę. Na brązowych piórach zaschła krew uniemożliwiała jej szybkie latanie, na dodatek była zmęczona. Powoli zamknęła oczy, delektując się ciszą południa. Ptak wiedział, że napastnik nie wejdzie na drzewo, to nie był niedźwiedź. Niedźwiedzi tu w ogóle nie było. Były wilki.
Mimo odpoczynku, nadal nadsłuchiwała. Co jakiś czas gdzieś w oddali majaczyły nawoływania wilków. Nie, to nie ten. Tamten był inny. Czuło się od niego inny zapach niż od reszty wilków. Był biały, śnieżno-biały. Tu się takich nie spotyka. Tu są brązowe, takie jak jej pióra, jak pióra Vael. Nagle pod drzewem, na którym siedziała, rozległ się chrzęst łamanych liści. Napastnik wrócił. Vael pomyślała, że nie odezwie się do niego ani słowem. Wilk też ani myślał zagaić rozmowy. Usiadł przy pniu i zadarł głowę do góry, szukając wzrokiem ptaka.
- Wyczułaś to, prawda? – odezwał się wilk, przemógł się, ciekawość była silniejsza.
Zwierzęta mogły się między sobą porozumiewać. Mimo, że każde z nich wydawało inne dźwięki, wszystkie gatunki miały jeden język. Tylko człowiek, u którego ewolucja sprawiła, że zmienił się nie do poznania pod każdym względem, nie umiał zrozumieć mowy zwierząt. Mimo że znali odgłosy delfinów, mimo że wiedzieli, iż warknięcie psa oznacza agresję, nie znali żadnego zwierzęcego słowa. Zwierzęta ubolewały, że ludzie stanęli przeciwko swym braciom, lecz nie było innego wyjścia jak krycie się przed nimi. Ich mózgi i ręce wytworzyły takie przedmioty, dzięki którym się bronili lub zabijali. Nie można było sobie pozwolić na wejście im w drogę...
- Że jesteś inny? – odrzekła pustułka. – Tak...
Wilk popatrzył na głowę ptaka, chcąc wyczytać z niej reakcji. Szybko skarcił się w duchu, że to przecież ptak.
- Byłem człowiekiem.
Vael zaczęła skrzeczeć, usłyszawszy to zdanie. Rozpostarła skrzydła i gwałtownie odleciała na wyższą gałąź, która była cieńsza i zaczęła się mocno chwiać. Ptak ledwo zachował równowagę. Spojrzał w dół. Biała plama ciała tamtego mieszańca była dobrze widoczna nawet mimo dużych liści.
- Ludzie są ludźmi i zawsze nimi pozostaną – zawyrokowała z bojaźnią w głosie. – Ty przejąłeś tylko ciało, twój umysł jest nadal skażony.
- Mylisz się. Nie wszyscy ludzie tacy są. – poinformował ją mieszaniec z czułością. – Ci o których myślisz, są inni ode mnie. Ja chciałem iść na weterynarza.
- Na kogo? – spytała Vael szerzej rozwierając oczy.
- Chciałem zostać weterynarzem. To taki człowiek, który leczy zwierzęta.
Pustułka zaśmiała się na swój ptasi sposób.
- Chciałeś leczyć upadłe zwierzęta, zwierzęta, które wyparły się swojej dzikości, innymi słowy: psy. Myślałeś, że kiedy mi to powiesz, zaufam ci i pomyślę, że jesteś prawym człowiekiem? Leczenie psów to także upadek.
- Co w nich złego widzisz? Są oddane człowiekowi i często go bronią.
- Zwierzęta nie powinny pomagać ludziom! Bo to ludzie są przeciwko zwierzętom źli i podli. Zabijają nas, rozumiesz? Zabijają – dla zabawy! I dla jedzenia. To tak, jakbyś zabił swego przyjaciela żeby mieć pełny żołądek – Vael była rozgoryczona.
- Ludzi na świecie jest kilka milionów. Nie wyżyliby żywiąc się jedynie roślinami. Taki jest łańcuch pokarmowy, pustułko.
- Co to łańcuch pokarmowy?
- Ziemię połykają dżdżownice, te z kolei są zjadane przez ptaki, a ptaki przez drapieżniki.
- Wiem o tym, nie myśl że jestem głupia. Po prostu nie znałam tego określenia – wybroniła się pustułka. – W każdym razie, jak się zamieniłeś w wilka?
Mieszaniec opuścił ścierpniętą już głowę i wbił wzrok w ziemię.
- Tak po prostu... – odparł niejasno. – Obudziłem się w futrze...
Vael spojrzała na niego badawczo spośród gałęzi i liści, po czym zleciała na niższą gałąź. Wcześniej zapomniała o ranach, jakie jej zdał ten „człowiek”, bo przestały ją boleć. Teraz, kiedy poruszyła mocniej skrzydłami rany otworzyły się na nowo. Zasyczała cicho, jakby naśladowała węża.


W Wordzie ma jedną stronę... Stwierdziłam, że w tym opowiadaniu nie będę patrzeć na długość tylko na jakość, choć wiem że to mi nie wyszło #_#

Ich mózgi i ręce wytworzyły takie przedmioty, dzięki którym się bronili lub zabijali.[/quote]
Troszeczkę to dziwnie brzmi...
Może lepiej Ich inteligencja i ręce (...)

dann napisał:

- Że jesteś inny? – odrzekła pustułka. – Tak...

(...) odrzekła pustułka - Tak...
W następnych wersach jest podobny błąd.

Ale i tak trzeba przyznać, ze jeszcze czegoś takiego nie czytałam.
Przynajmniej u innego autora.

W tym "że jesteś inny..." kropka jest postawiona dobrze, ponieważ "że jesteś inny?" to skończone zdanie dlatego tam stoi ta kropka. Zaobserwowałam to w książkach..

dann napisał:

W tym "że jesteś inny..." kropka jest postawiona dobrze, ponieważ "że jesteś inny?" to skończone zdanie dlatego tam stoi ta kropka. Zaobserwowałam to w książkach..

Mój błąd ^^' Tak szybko czytałam, że nie zdałam sobie z tego sprawy.

''choć wiem że to mi nie wyszło #_#''
To oznacza, że dann 'źle wie'.
Moim zdaniem wyszło bardzo dobrze. ^^
Poza tym pomysł genialny... I muszę ponowić w związku z tym pytanie: gdzie można przeczytać pani opowiadania?
(w szczególności TO opowiadanie)

Z zastrzeżeń:
''w oddali majaczyły nawoływania wilków'' - dźwięk nie majaczy

''Ich mózgi i ręce wytworzyły takie przedmioty, dzięki którym się bronili lub zabijali'' - faktycznie dziwnie brzmi, ale nie jestem w stanie wymyślić czegoś na tyle sensownego, żeby poddać jako 'możliwy zamiennik'. --

''Wilk popatrzył na głowę ptaka, chcąc wyczytać z niej reakcji'' - a nie 'reakcję'?

Na swoim blogu znajdzie Pani odpowiedź ^^' fakt, robie wiele takich idiotycznych błędów.

dann napisał:

robie wiele takich idiotycznych błędów

Wcale nie idiotycznych --
Kiedy ja pierwszy raz pokazałam kobiecie z warsztatu moją twójczość (a miałam wtedy bodajże dwanaście lat) to usłuszałam:
- POŁOWA do poprawienia, ale pomysł mi się podoba... A teraz weź zeszycik i zanotuj skrzętnie WSZYSTKIE znane środki stylistyczne...
I od tej pory mam manię na tym punkcie...
... Chyba tego nie napisałam w 'bzikach' ^^'\
Nieważne.

W każdym razie sam fakt, że znalazłam u pani TYLKO trzy błędy na całą wordowską stronę świadczy o pani Bardzo Dobrze. I poza tym opowiadanie mi się podoba, jako rzekłam już wcześniej (a śmiem twierdzić, że mi się byle co nie podoba, ach ten mój wysublimowany gust).
Na kadrze byłam, przeczytałam i nawet zdążyłam otworzyć stronę, ale posiadam młodszą siostrę, która kocha sprawdzać komentarze na fotce i już teraz mnie zrzuca, więc przeczytam w nocy, kiedy będzie spała.
Upraszam o wybaczenie z tego powodu...

Cytat :

Ich mózgi i ręce wytworzyły takie przedmioty, dzięki którym się bronili lub zabijali.

Przyznam rację, że to zdanie troszkę dziwacznie brzmi, ale zważając na to, że całe opowiadanie jest wyjątkowe to można przymknąć oko.
Innymi słowy - podoba mi się.

No wiecie. Bo to były myśli pustułki, można tak powiedziec.

Już wieczorem to skomentowałam, ale serwer padł i się nie wysłało ;/
Genialne i z klimatem
Bardzo mi się podoba, może dlatego, że kocham wilkiii...

Kto ich nie kocha... :>

Ja nie kocham! Ha! Ha! :>

dann, zlinczujmy ją xD

*śmiech Tadasa* Death-rate, bój się xD

*Oczy zwrócone ku niebu, rozczapierzone pace, śmiech szaleńca, dzieś w oddali słychać pioruny...)