GRA: Prolog

Życie jest jak gra w której masz tylko jedną szansę. Kiedy to sobie uświadomiłem zwijając się z bólu po podłodze i przegryzając sobie policzki, pomyślałem , że trzeba było nigdy nie zaczynać tej gry. Mówi się że nie ma już prawdziwych mężczyzn na świecie. Że wymarli kiedy z ziemi zniknęły ostatnie mamuty do upolowania. Podnoszę się, powoli. Ja jestem ostatnim. Podnoszę się i widzę na betonie ciemną plamę krwi. Nie poluję wprawdzie na mamuty, ale... Rzygam. To dobrze. Znaczy, że mój organizm jeszcze walczy. Ale … robię rzeczy które wielu się nawet nie śnią. A nawet jeśli któraś z nich by się tobie przyśniła, to od razu chciałbyś ją zepchnąć na same dno swojej świadomości. Tam gdzie pamięć nie sięga. Wyobraź sobie . Wycieram twarz o rękaw i poprawiam włosy. Śmieszne, że w takiej chwili dbam jeszcze o wygląd. Jesteś mężczyzną z najmroczniejszych kobiecych fantazji. Fantazji tak dzikich, że żadna normalna dziewczyna się do nich nie przyzna. Choć wszystkie je mają. Podnoszę wzrok. Otwieram szerzej oczy. Widzę tylko wirujący, zamazany pokój. Jesteś najgorszym koszmarem wszystkich mężczyzn. Koszmarem tępych goryli pakujących na siłce. Łysych dresiarzy a la JP. Wszystkich których kiedyś się bałeś. Ktoś mnie bierze za szmaty i podnosi do góry. Ktoś w eleganckim gajerze stoi przede mną. Wszystko mi się plącze przed oczami. Nie mogę go rozpoznać!
- Gdzie ona jest ! - wrzeszczy.
Teraz nikogo i niczego się nie boisz. Kiedyś miałeś problem z podejściem do ładnej dziewczyny. A teraz same wchodzą ci do łóżka. Kiedyś marzyłeś by zarabiać 5 tysięcy miesięcznie. A teraz nie potrzebujesz już pieniędzy.
- PIEPRZ SIĘ DUPKU!!! - krzyknąłem do niego.
Poczułem ostry, tępy ból na policzku. Jakby ktoś oblał mi go wrzątkiem. Który przenikał do najdalszych części mojej głowy. Potem poczułem chłód i zachłysnąłem się wodą. Nic nie masz do stracenia. Wszystko możesz zyskać. Ludzie cię kochają. Nienawidzą. Albo zwyczajnie się boją. Ale nigdy tobą nie gardzą. I nagle się okazuje, że nikomu nie jesteś obojętny. Wciągnąłem łapczywie powietrze. Wykaszlałem całą wodę z płuc.
- Podnieście go! - powiedział ktoś. Znowu mnie biorą za szmaty. Widzę jakby trochę wyraźniej. Nikogo nie ma przede mną. Zadrżałem. Poczułem zimny dotyk metalu na swojej potylicy. W jednej chwili odzyskałem trzeźwość umysłu.
- Pytam ostatni raz. Gdzie ona jest – powiedział głos z tyłu.
Co robić?! Co ja mam robić! Niezliczona liczba elektronów przeczesywała miliardy szarych komórek mojego mózgu w poszukiwaniu jakiejkolwiek odpowiedzi. Czytasz gazety? Wszyscy o tobie piszą. Oglądasz TV? Tam jakiś wymoczek z ulizanymi włosami w garniturku znów spekuluje gdzie jesteś. Wychodzisz na ulicę. Wszyscy gadają o tobie. Wchodzisz do kibla...
- Liczę do trzech!
- Raz!
Ostatnie chwile istnienia, a ja zastanawiam się czy przed śmiercią zdążę jeszcze zobaczyć odprysk własnego mózgu na ścianie przede mną.
- Dwa!!

I nagle uświadamiam sobie, że jeszcze niedawno byłem taki jak ty. Zajęty swoją nudną i bezpieczną egzystencją. Prowadząc życie wiecznie sfrustrowanego nieudacznika. Konsumenta, wychowanego przez reklamy. Człowieka wytresowanego przez społeczeństwo na posłusznego obywatela.
Moją życiową misją było skończenie szkoły. Znalezienie dobrej pracy. Ożenienie się i założenie rodziny. To nam wszystkim wpajają od dziecka. Rodzice. Nauczyciele. Szefowie. Uczą nas kim mamy być. W jaki sposób się zmieniłem?
- Trzy!!!
Ciąg Dalszy Nastąpi (Jeśli komentarze będą pozytywne)